ABBA

Jedenaście utworów wchodzących w skład albumu zarejestrowanych zostało w studiach nagraniowych Glen, Metronome i Ljudkopia w Sztokholmie pomiędzy 22 sierpnia 1974 r. a 16 marca 1975 r.

Na pierwszy singiel wybrana została piosenka "So Long" - najprawdopodobniej ze względu na podobieństwo do pierwszego międzynarodowego sukcesu ABBY, utworu "Waterloo". Nie był to chyba najtrafniejszy wybór, bo piosenka trafiła do czołówki list przebojów tylko w kilku krajach - najwyżej w Austrii, gdzie znalazła się na pozycji trzeciej.

Drugim singlem została pogodna piosenka "I Do, I Do, I Do, I Do, I Do", nawiązująca do muzyki lat pięćdziesiątych. Zajęła pierwsze miejsca na listach przebojów w Austalii, Nowej Zelandii, Afryce Południowej i Szwajcarii, na pozycji drugiej znalazła się w Belgii i Norwegii, natomiast przeszła zupełnie bez echa w Wielkiej Brytanii, w kraju na którym zespołowi szczególnie zależało.

Sytuację poprawił kolejny singiel - "S.O.S." Utwór ten stał się pierwszym światowym przebojem ABBY od czasu "Waterloo". Pierszą pozycję na listach przebojów osiągnął w Australii, Belgii, Francji, Niemczech, Nowej Zelandii oraz Afryce Południowej, trzecią - w Austrii, Holandii, Norwegii, we Włoszech i Szwajcarii. W kluczowych dla kariery krajach - Wielkiej Brytanii i USA znalazł się odpowiednio na pozycjach 6 i 15.

Otwierającej album piosenki "Mamma Mia" pierwotnie nie planowano wydać jako singla. Na krok ten zdecydowano się na życzenie australijskiego oddziału wytwórni RCA po lokalnym sukcesie "I Do, I Do, I Do, I Do, I Do". Widząc entuzjastyczne przyjęcie utworu przez Australijczyków (10 tygodni na pierwszym miejscu lokalnej listy przebojów) zajmująca się ich karierą w Anglii wytwórnia Epic zaczęła promować single szwedzkiego kwartetu. Na pierwszy ogień poszła najpierw piosenka "S.O.S.", a potem "Mamma Mia", która znalazła się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów. W innych krajach spotkała się z równie dobrym przyjęciem - na pierwszym miejscu klasyfikacji znalazła się - oprócz wspomniaych już Australii i Wielkiej Brytanii - w Niemczech, Irlandii i Szwajcarii, na drugim w Belgii, Nowej Zelandii i Norwegii.

Pozostałe utwory - jak zwykle - inspirowane są przez różne gatunki muzyki - rock w "Hey, Hey Helen", reagge w "Tropical Loveland" czy muzykę klasyczną w "Intermezzo No. 1".

Pierwsze wydanie albumu na CD ukazało się w Japonii w 1986 r. , później w Niemczech (1987 r.) i Szwecji (1988 r.).

Zremasterowane wydania ukazały się w 1997 r., w 2001 r. i w 2005 r (w ramach wydawnictwa The Complete Studio Recordings). W 2012 r. ukazało się wydanie de luxe zawierające dodatkowo płytę DVD.