Sven Arne Domnérus ("Dompan") to szwedzki klarnecista i saksofonista jazzowy.
Domnérus urodził się 20 grudnia 1924 r. w miejscowości Solna w pobliżu Sztokholmu, zmarł 2 września 2008 r. w Sztokholmie.
W wieku lat 11 uczył się gry na klarnecie. Muzyczną karierę rozpoczął w pierwszej połowie lat czterdziestych grając na saksofonie altowym w orkiestrach tanecznych Lulle Ellboja, Simona Brehma i Thore Ehrlinga. W 1942 r. założył swój własny zespół, z którym w 1945 r. dokonał pierwszych nagrań.
Domnérusa charakteryzował wyrafinowany, jasny i precyzyjny styl, przy tym bardziej emocjonalny niż chłodne, pełne dystansu brzmienie zazwyczaj kojarzone ze szwedzkim jazzem.
Przełomem w jego karierze był występ podczas festiwalu jazzowego w Paryżu w 1949 r. Gra szwedzkiego muzyka wywarła duże wrażenie na amerykańskich muzykach takich jak Dizzy Gillespie i Charlie Parker. Rok później Parker zaangażował Domnérusa do zespołu akompaniującego go podczas jego szwedzkiego tournée (album "Charlie Parker and Arne Domnérus in Sweden 1950").
W 1953 r. obok innych szwedzkich muzyków, jak pianista Bengt Hallberg, akompaniował podczas ich koncertów w Szwecji amerykańskim trębaczom Cliffordowi Brownowi i Quincy Jonesowi.
W latach pięćdziesiątych Domnérus był związany ze sztokholmskim klubem jazowym Nalen, grając często z takimi muzykami jak trębacz Rolf Ericson oraz saksofonista barytonowy Lars Gullin.
W latach 1956 - 1965 Domnérus współpracował z Big Bandem szwedzkiego radia kierowanym przez Harry'ego Arnolda, później został liderem kolejnej radiowej formacji - Radiojazzgruppen, którą kierował do 1978 r.
W tym okresie komponował również muzykę dla filmu i telewizji ("Nattlek" z 1966 r.).
Najwiekszym skucesem nagraniowym Domnérusa był wydany w 1976 r. album "Jazz at the Pawnshop". Popularnością cieszyła się także nagrana przy współpracy z Bengtem Hallbergiem płyta "Duets for Duke", która ukazała się w 1978 r. Do jego ważniejszych dokonań zaliczyć również należy albumy "Downtown Meeting" z 1977 r., nagrany z trębaczem Clarkiem Terrym, "Skyline Drive" z 1992 r. z Bennym Carterem i "Happy Together" z 1995 r. z klarnecistą Putte Wickmanem.
W późniejszym okresie swojej kariery Domnérus, pozostając wierny swoim bip-bopowym korzeniom, czerpał inspirację z ze skandynawskiej muzyki ludowej.
W latach siedmiedziesiątych często występował w kościołach, niewątpliwie zainspirowany podobnymi koncertami Duke Ellingtona.
W tym okresie koncertował także w USA i Japonii i nagrwał z takimi amerykańskimi sławami jak trębacz Clark Terry, saksofonista James Moody czy pianista i wokalista Jimmy Rowles.
