Solidarity Breaks

Do współpracy przy nagrywaniu drugiego albumu zaproszeni zostali, oprócz współpracujących już uprzednio z Jarle perkusisty Torsteina Lofthusa, keyboardzisty Davida Wallumrøda i basisty Auduna Erliena, znany gitarzysta bluesowy Knut Reiersrud - acz w nietypowej roli, bo jego wkładem w płytę jest partia harmonijki ustnej i brytyjski muzyk Ed Harcourt.

Produkcją zajął się Norweg na stałe pracujący w Wielkiej Brytanii - Fred Ball.

Krytycy muzyczni generalnie przyjęli album pozytywnie. Recenzent magazynu "Groove", pełen uznania dla talentu Jarle - a szczególnie jego umiejętności wokalnych - stwierdził jednak, że piosenki są słabsze niż na debiutanckim Ceramik City Chronicles, a ogólne brzmienie płyty zbyt gładkie. Podobne były odczucia krytyka "VG", podczas gdy zdaniem recenzenta "Dagawisen" na "Solidarity Breaks" Jarle znalazł wreszcie swój styl - i pochwalił producenta Freda Balla, za to, iż nadał muzyce Jarle nowe brzmienie wystrzegając się "przykurzonego retro". Nowe, nowocześniejsze, brzmienie spodobało się także krytykowi duńskiej "Gaffy". Dla entuzjstycznie nastawionego dziennikarza norweski wokalista nie tylko jest artystą światowej miary, ale może służyć za "definicję muzycznego talentu".

Norweska publiczność niewątpliwie przychyliłaby się do zdania duńskiego dziennikarza. Płyta zadebiutowała na drugim miejscu listy najlepiej sprzedających się albumów i po roku od jej wydania nadal się na niej znajduje. Pojawiła się także w duńskim zestawieniu bestsellerowych albumów, figurując na nim przez 3 tygodnie - najwyżej na miejscu 32.

Potwierdzeniem sukcesu "Solidarity Breaks" było otrzymanie przez Jarle dwóch "Norweskich Grammy" - nagród Spellemannprisen.