120 Days

Pierwsza płyta zespołu wydana została niedługo po ostatecznej zmianie nazwy na 120 Days i podpisaniu kontraktu z niezależną amerykańską wytwórnią Vice Records, co dla wielu norweskich komentatorów oznaczało niemal pewną międzynarodową karierę.

Album ukazał się jednocześnie w Stanach Zjednoczonych - nakładem Vice Records i w rodzinnym kraju, gdzie wydany został przez specjalizującą się w eksperymentalnych odmianach muzyki jazzowej i elektronicznej wytwórnię Smalltown Supersound.

Grupie udało się sprostać oczekiwaniom. Debiutancka płyta pojawiła się na 8 miejscu norweskiej listy najlepiej sprzedających się albumów, pozostając w zestawieniu przez 17 tygodni.

Album został również przychylnie przyjęty przez recenzentów. Jako źródła inspiracji muzyki młodych Norwegów recenzenci często wymieniali brytyjski rock lat 80-tych - grupy jak Joy Division, New Order i Cure oraz przedstawicieli "krautrocka" - zespoły Kraftwerk czy Neu!.

Rzeczywiście wpływy te są bardzo wyraźne - może zbyt wyraźne. Jednym z (nielicznych) zarzutów, z jakimi spotkał się album, to brak oryginalności i dojrzałości wyrażający się nadmiernym poleganiem na sprawdzonych wzorach. Zwracano również uwagę na pewną monotnię zarówno tekstową jak i muzyczną - płyta jest jednolicie mroczna, bez zmian nastroju.

Generalnie jednak krytykom muzycznym ponura - a jednocześnie taneczna - muzyka tworzona przez Norwegów przypadła do gustu. Dziennikarz amerykańskiego magazynu muzycznego "Pitchfork" przyrównywał kompozycje grupy do domków z kart - wielkie konstrukcje zbudowane z efemerycznych elementów, w każdej chwili mogące sie rozsypać. Ale na to muzycy sa zbyt zręczni.

Wśród najlepszych utworów wymieniano otwierający album, dziewięciominutowy "Come Out (Come Down, Fade Out, Be Gone)", "Get Away", "C-Music" a także epicki, zamykający płytę "I've Lost My Vision (Kraut # 1)".